درز های بتن:

انواع درز در بتن عبارت اند از:

درز انقطاع ( جدائی ): كه در آن میلگرد و بتن كاملاً قطع می شود و دو بخش سازه را از یكدیگر از نظر سازه ای جدا می كند در برخی موارد مانند باد و زلزله یك حداقل فاصله بین بتن منظور می كنند اما در مواردی كه درز انقطاع برای نشست نا مساوی تعبیه شده است این فاصله ضرورت ندارد و تا انتهای شالوده ادامه می یابد در حالیكه در مورد باد و زلزله ادامه آن تا روی شالوده معمول است. با قالب بندی و گاه گذاشتن یونولیت درز اجرا می شود و فاصله درز پر نمی گردد و سطح آن پوشانده می شود به نحوی كه در اثر حركت سازه بتن آسیب نبیند.

درز انبساط:

در این درز نیز بتن قطع و میلگر دها نیز معمولاً قطع می شوند هر چند ممكن است با جزئیات خاص ادامه یابد ( غلاف متحرك ). این نوع درز به دلیل انبساط و انقباض بتن در اثر تغییر دما و رطوبت كاربرد دارد. این درز ها معمولاً تا روی شالوده ادامه می یابند.

فاصله درز معمولاً بین 20 تا 50 میلی متر و فاصله بین دو درز با توجه به شرایط محیطی و اختلاف دما در طول سال معمولاً بین 20 تا 50  متر توصیه می شود. فاصله درز باید خالی باشد اما در كف ها و موارد مشابه برای عدم لب پریدگی و پر شدن توسط آب و یخ زدگی و پر شدن توسط مواد نا خواسته، آن را با یك ماده درز گیر ارتجاعی به نحوی كه بتوان براحتی جمع و باز گردد و اتصال خود را از بتن از دست ندهد. با قالب بندی از یك طرف و گذاشتن یونولیت با ضخامت مورد نظر پس از باز قالب اولیه می توان بتن بعدی را ریخت و درز را ایجاد كرد.

درز كنترل یا درز جمع شدگی :

 این درز صرفاً به دلیل جمع شدگی بتن در هنگام گیرش و یا جمع شدگی ناشی از خشك شدگی بتن سخت شده و جلوگیری از ایجاد ترك های پخش در سطح بتن، در فواصل خاصی پیش بینی می شود و گاه نیاز به قطع كامل بتن در تمام ضخامت وجود ندارد. این درز عمدتاً در دالهای كف و بویژه در انواع غیر مسلح ضرورت بیشتری دارد. میلگرد ها ممكن است در این نوع درز ادامه یابد.

عرض درز مهم نیست و می تواند به سادگی با ضخامت یك برگ كاغذ یا ضخامت یك نایلكس اجرا شود مگر اینكه بخواهیم نقش درز انبساط را نیز بازی كند.  عمق و ارتفاع درز باید از یك چهارم ضخامت دال بیشتر باشد تا ضعف لازم برای ایجاد ترك متمركز در محل درز بوجود آید. (‌ درز كنترل جزئی یا بخشی ) فاصله درزهای كنترل به ویژگی های بتن، ضخامت دال، حداكثر اندازه سنگدانه و عیار سیمان مربوط می شود و معمولاً از حدود یك متر تا چهار الی پنج متر می باشد.

درز اجرائی ( ساخت ):

این نوع درز در نقشه برای پایان دادن به بتن ریزی مشخص می شود. بتن و میلگرد در درز اجرائی امتداد می یابد و در طراحی تداوم قطعه منظور می شود و هیچ نوع ضعف و جدائی نباید بوجود آید.

درز اجرائی گاه به صورت طبیعی در سازه وجود دارد مثلاً اعضاء قائم باید بتن ریزی و پس از سخت شدن اعضاء افقی مانند تیر و دال باید اجرا شوند هم چنین شالوده اجرا می شود و سپس ستون و دیوار با فاصله زمانی بیش از یك روز اجرا می گردد.  

در برخی موارد درز اجرائی با توجه به توان اجرائی و حجم محتمل بتن ریزی در یك روز یا یك شیفت توسط طراح پروژه در یك قطعه بزرگ ( بویژه از نظر سطح كار ) مشخص می شود تا از بروز درز سرد جلوگیری نماید. درز اجرائی ممكن است افقی یا قائم باشد. درزها اجرائی مایل امروزه كاربرد ندارد و نباید ایجاد شود مگر اینكه قطعه مایل یا شیب دار باشد به هر حال درز باید عمود بر طول قطعه پیش بینی گردد. درز اجرائی در بین تیر یا شناژ و دال بهتر است در جائی باشد كه كمترین برش وجود دارد. در حالات عادی درز اجرائی باید در صورت لزوم در یك سوم میانی تیر یا دال قرار گیرد. در تیر ها و دالهای خیلی ضخیم ( عمیق ) با گذاشتن درز اجرائی پلكانی می توان برش را به نحو مناسب تری تحمل نمود.

با گذاشتن قالب یا رابیتس یا توری سیمی یا چشمه های بسیار ریز می توان درز اجرا نمود و بتن در پشت قالب باید متراكم شود. سپس بهتر است هر چه زودتر قالب یا رابیتس یا توری باز شود و چنانچه زبری محل كافی نباشد با جت آب یا وسیله مناسب دیگر سطح بتن خشن گردد و شن ها آشكار شود. برای بتن ریزی در كنار یا روی بتن سخت شده قبلی باید سطح خشن را اشباع از آب نمود اما در هنگام بتن ریزی نباید آب بر سطح بتن مشاهده شود و باید به صورت اشباع با سطح خشك باشد. بهتر است لایه اول یا بتن مجاور بتن سخت شده از بتن ریز دانه تر و روان تری تشكیل شده باشد. در سطح افقی خوب است از یك ملات ریز دانه روان با نسبت آب به سیمان مساوی یا كمتر از بتن اصلی و با ضخامت كم ( چند سانتی متری ) استفاده شود سپس بتن اصلی ریخته شود.

عدم رعایت این موارد می تواند به ضعف اساسی بویژه ضعف برشی در این درز منجر شود و نفوذ پذیری به شدت افزایش یابد كه اصلاح آن معمولاً میسر نیست. برای بهبود اتصال بتن قدیم و جدید می توان از لاتكس در سطح بتن قدیم استفاده كرد هم چنین می توان در ملات واسطه با بتن اولین لایه مجاور بتن قدیم از لاتكس به میزان 10 درصد وزن سیمان استفاده نمود. در صورت پاشیدن یا مالیدن لاتكس به سطح بتن قدیمی ممكن است به اشباع كردن آن احتیاج نباشد.